Dende pequeno, Maribel Reyes, máis coñecida como Rubita, comezou a traballar no bar de Compostela, con Pepe García e Maribel Huesca á fronte. Todos eran veciños da mesma comunidade e, segundo lembra, traballaba como unha única familia. A súa nai tamén cociñaba de cando en vez e a súa avoa axudaba a limpar as galiñas a fin de semana. Eran os primeiros anos dos 70 e Rubita recorda cantos veciños axudaron no que podían. Cando acaban de coller, practicamente pola noite, pelarían as patacas sentadas nun círculo ao redor dunha estufa ou prepararán lanches ao día seguinte por se os nenos das escolas nas que traballaron tiñan excursións.
Ao falar deses anos, Rubita sorrí e recorda que as vacacións que pasaron todas xuntas en Galicia foron as mellores. Cociñar no compostelán tamén foi como coñeceu ao seu marido. E estivo traballando con eles durante moito tempo ata o momento en que a familia García-Huesca decidiu mudarse á vila veciña de Rubí para ter unha cociña máis grande. Foi entón cando Rubita decidiu ir ao seu xeito. Actualmente dirixe un bar en Sant Cugat e segue aplicando algunhas das primeiras cousas que aprendeu con Maribel.
Que momento che vén á mente cando pensas en Campos Estela? ¿Explicarías unha anécdota?
– O que máis recordo son as colonias. Traballamos duro para traer alí todas as potas, as cazoletas e toda a comida que iamos cociñar. Cando penso niso, aínda non sei como poderiamos facelo. Cociñamos o mesmo menú que preparamos nos colexios. Se xogaba a paella, preparámola no medio do campo. E se toquei verduras, entón igual.
– Se tivese que describir a Campos Estela en poucas palabras, cales elixirías?
– Unha parte da miña vida. Aprendín moito eses anos.
– Que pensas que cambiou a maior parte da compañía (ou comedores escolares) durante todos estes anos?
– Con moi poucos medios sacamos adiante a comida de moitos nenos. Creo que fixemos o noso camiño. Agora funciona de forma diferente. E en certo xeito fomos pioneiros.
– ¿Explicaría un xogo de mesa dos clásicos para que o recuperemos nas escolas cos nenos?
– Recordo máis que un xogo de mesa cando sentamos ao redor dun lume durante as colonias á hora na que era noite. Organizamos xogos en círculo como “O coello afortunado”. É que os nenos están sentados nun anel e cada un pon a man dereita sobre a do seu veciño á dereita e móvea para colisionar coa da esquerda mentres cantan xuntos. Así conseguimos que os nenos se cansasen e se durmisen pronto, aínda que moitos máis tarde acabaron durmindo na nosa tenda en lugar da súa.
– Que che gustaba xogar ao aire libre cando era pequeno?
– Xogamos moito á pelota, ao fútbol. Tamén xogabamos xogos en círculo coa pelota, pasándoo coas mans.
– Cal é o prato máis característico da casa ou que é o que máis che gusta?
– Asar galiñas. Maribel fíxoos moi bos, deulles o punto de cocción adecuado. Comprámolos enteiros, limpámolos, cortámolos a cuartos e refogámolos ao vapor para eliminar os restos de plumas. Maribel condimentounos dun xeito especial, tiña os seus trucos e usaba para manter secretas algunhas receitas.
– Un desexo de futuro
– Que continúen como están e que manteñan o carácter familiar.