¡Pois saber, sabe que alimenta!

Desde moi pequenos, os nenos na rúa, xogabamos a axudar á miña nai na cociña. Laranxas, patacas e leitugas escoitaban atentamente as nosas historias sempre ao redor do Mosteiro. Sant Cugat converteuse en terra de oportunidades para os meus pais, como para moita outra xente emigrada. Traballamos ao redor das novas infraestruturas dun país que espertaba. Autoestradas, industrias e a Universidade, onde moitos mozos procedentes de innumerables procedencias iniciáronse niso de aprender a ensinar, aprenderon a exercer de Mestres.

Se queriamos saír a xogar á rúa, tiñamos que facer primeiro os deberes. Naqueles tempos, como agora, a familia era un sen fin de avós, pais, fillos, curmáns … veciños e clientes. Sempre había un deses aprendices de mestre disposto a axudarnos cunha redacción, e unha nai, aínda que non fose túa, encargada de darche a merenda.

A nosa nai cociñaba e cociña moi ben. O noso pai levaba a furgoneta repartindo comidas e desprazando aos nosos monitores para que chegasen ás escolas sempre a tempo; coidando dos fillos dos outros tanto coma de nós. E eu miraba todo con admiración, fuxindo da idea de facerme cargo do negocio anos máis tarde. Inspirado por un cliente que sempre levaba un chapeu de mariñeiro, de maior quería construír barcos e submarinos, aínda que nunca vira un de preto.

Hoxe as cousas son moi diferentes. Ou quizais non tanto… saes da escola e, ás veces, unha veciña recólleche e dáche a merenda. Para poder xogar debes ou deberías facer os deberes, se na túa escola póñenos. E nos comedores debemos coidar dos nenos tanto como dos nosos… sempre escoitándoos, desenvolvendo un sentido crítico do consumo para facelos máis libres e inspirándose no descubrimento dun estilo de vida saudable.

Agora ben, o que non cambiou é cando, por vacacións, volvo ao pobo -no meu caso a Galicia- e, ao chegar, encontro á miña tía cociñando unha tortilla. Entón dígolle: Tía, iso cheira moi ben! e ela contesta … Pois saber, sabe que alimenta!

Martí García Huesca, dirección Campos Estela

A nosa é toda unha historia. Comeza nos anos 60 cando Pepe, un galego emprendedor, decide cumprir o seu sono de pequeno: coñecer Barcelona. Con tan só 20 anos decide probar sorte. E como moitos outros naquela época inicia unha viaxe cara Cataluña. Coñece Barcelona e, de rebote, a Maribel. Pouco tempo despois Pepe García e Maribel Huesca inician todo un proxecto de vida xuntos. Con ilusión, empuxe e moito sacrificio abren un bar de comidas en Sant Cugat en maio de 1968. Trátase do Compostela, nome elixido en homenaxe ás raíces galegas e a orixe da actual Campos Estela.

O NACEMENTO DA ESCOLA DE MESTRES SANT CUGAT MARCA O INICIO DA NOSA AVENTURA

O destino fai que o 6 de xuño de 1968, a tan só 200 metros do bar Compostela, naza a Universitat Autònoma de Barcelona (UAB) e inicie a súa actividade académica no claustro do Monasterio de Sant Cugat. Poucos anos despois créase a Escola Universitaria de Mestres da UAB, con profesores procedentes da Escola Rosa Sensat.

Dende entón, o noso camiño queda unido ao da Escola de Mestres de Sant Cugat.

Algúns dos seus estudantes achéganse a comer no bar Compostela e gardan moi bo recordo dos pratos de Maribel. Cando rematan os estudos e comezan a exercer de mestres pídenlle axuda para poñer en marcha o comedor da escola onde traballan.

Na nosa casa gardamos moi bos recordos dos anos nos que estudantes de mestres paseaban polo Camí de la Creu, a nosa rúa, e achegábanse a comer algo no Compostela. De feito, algúns de nós fomos testemuñas de algunhas das leccións daqueles e daquelas mestres. E así é como comeza Campos Estela, que vén de Compostela, a nos outra terra.

Somos un grupo de xente agradecida de participar na educación dos seu fillos e fillas. Orgullosos de promover hábitos de alimentación saudables. Satisfeitos de descubrir novos sabores cos nenos. Contentos de innovar cos nosos proxectos educativos. E, sobre todo, encantados de xogar e compartir un tempo precioso cos nenos e nenas, o espazo do mediodía.

Hoxe en día Campos Estela está integrada por un equipo cunha ampla experiencia en pedagoxía, nutrición, tecnoloxía dos alimentos, seguridade alimentaria e actividades de lecer educativo. A empresa continúa sendo de carácter familiar, coa segunda xeración ao fronte. Dende 2007, a imaxe do noso logo é a do cociñeiro Julivert. Nós tamén somos dos que crecemos coas ilustracións de Pilarín Bayés. E por iso, pedímoslle que nos fixera un debuxo sobre o noso día a día. Desta obra orixinal xorde a imaxe pola que nos coñecen os nenos e nenas e as súas familias.